De heer Blokpoel, directeur van de Belastingdienst, heeft zich als een blok in de poel des verderfs gestort met zijn opmerking over “de verloren generatie”. Hiermee duidt hij aan dat iedere werknemer boven de 50 jaar tot deze categorie behoort. Ze willen niet veranderen, dus opkrassen maar. Ik behoor inmiddels ook tot deze “verloren generatie”, die kennelijk in de ogen van deze man freewheelend naar het einde van een loopbaan gaat.
Je kunt je afvragen wat je onder de “verloren generatie” zou moeten verstaan. Als je als ambitieuze directeur de veranderingen niet snel genoeg kunt doorvoeren, moet je je afvragen wat voor een type manager je bent. Kennelijk scoren op punten, maar of deze verandering nu daadwerkelijk verbetering inhoudt, is nog maar zeer de vraag. Oei, nu behoor ik zeker tot “de verloren generatie”, met deze opmerking.
Wie als manager wil scoren op punten, verliest kennis en kunde uit het oog
Management
Welnu, ik ben heel erg voor verandering, maar alleen als mij dat verder helpt in mijn werk. En dan niet ter wille van de glorie van een of andere chef die nergens anders oog voor heeft dan zijn eigen roem. Je hoeft mij echt niet te overtuigen als een werkproces beter uitgevoerd kan worden. Als het handiger kan, graag. Maar het lijkt er meer op dat de “winnende” generatie (zo zien ze zichzelf toch zo graag) het respect verloren heeft voor de kennis en kunde van de “verloren generatie”. Iets wat ze bij Randstad allang doorhebben, gelet op de reclamespot met een uit elkaar vallend schip door gebrek aan vakmanschap.
Ben toch bang dat de ergernis huist in de boezem van deze directeur. Het gaat niet vlug genoeg, mijn eer krijgt een opdoffer. In plaats van te kunnen overtuigen, moet de zweep erover. Dat liedje is al zo oud als de weg naar Rome. Dan strijd je als manager een “verloren strijd”. Hij heeft nog veel te leren en als hij dat gedaan heeft, behoort hij ook tot de “verloren generatie”. Welkom.
