Nu in Denemarken een “vettax” is ingesteld, wil de Partij voor de Dieren, met Marianne Thieme in de hoofdrol, een vleestaks in Nederland instellen. Een belasting op het eten van vlees, zodat de mensen een betere keus gaan maken. Ik dacht dat zij principieel tegen het eten van vlees was, maar dit terzijde. Volgens haar is daar draagvlak voor, want onderzoek geeft aan dat tweederde van de Nederlanders vlees een luxeproduct vindt. Ik hoop voor haar dat het onderzoek niet door ene professor Stapel is gedaan, want dan kun je het gelijk in de prullenmand gooien.
Een ander prominent figuur, ook een professor, vindt dat vleestaks niet het eten van vlees beperkt, maar leidt tot een betere keuze (minder vet vlees). Als je vlees zo duur maakt, wordt het vanzelf een luxeproduct en ik kan me voorstellen dat dit voor heel veel Nederlanders al het geval is. Dus een belasting er bovenop leidt tot een beperking van vlees eten. Kijk, daar komt de aap uit de mouw. Dus toch – met een belastingsausje over het vlees – kijken of we minder vlees kunnen gaan eten.
Bijbel
Wat mij voortdurend verbaast over deze zevendagadventiste is dat zij zo’n heroïsche strijd levert tegen het oppeuzelen van dieren. Het liefst met de Bijbel in de hand, terwijl diezelfde Bijbel ons vette en mergrijke spijzen belooft. Wie moet ik nou geloven? Ik houd mij maar aan de Bijbel vast, want veel vertrouwen in deze dame heb ik niet.
Trouwens, je kunt je afvragen of het heffen van belastingen keuzes beïnvloedt. De belasting op de benzine logenstraft tot nu toe elke bewering dat je betere keuzes maakt. Er rijden op dit moment meer auto’s in Nederland rond dat er ooit rondgereden hebben, terwijl het doel was om het autogebruik terug te dringen. Wanneer leert de politiek haar les?
