In Amerika is – kennelijk voor het eerst – onderzocht wat de invloed van een onstabiele relatie op een kinderziel is. Met name een scheiding tussen ouders wordt hier uitdrukkelijk als oorzaak gezien. De uitkomst laat zich raden, want daar heb je namelijk geen onderzoek voor nodig: desastreus. Dat kun je om je heen al zien bij “gebroken” gezinnen. Gedragsproblemen op school en achterstand in leren. Opmerkelijk is dat een “stabiel” eenouder gezin even goed scoort als een tweeouder gezin.
Dat stabiliteit samengaat met geborgenheid, veiligheid en liefde, lijkt mij gewoon voor de hand liggend. Je zult als kind maar dagelijks een portie ruzie tussen de ouders over je hoofd uitgegoten krijgen. De problemen worden er dan met de paplepel ingegoten. Je weet je niet waar je je moet bergen. Goed, nu weten we de oorzaak, maar wat gaan we eraan doen? Daarover laat het onderzoek zich niet uit. Want hoe wordt een gezin stabiel?
Stabiele relatie
Een stabiele relatie kenmerkt zich door waardering en respect voor elkaar. Waar ouders dit aan elkaar tonen, ontstaat geborgenheid en veiligheid. Kinderen merken dan dat er liefde is. Daarom is het zo opmerkelijk dat eenouder gezinnen ook goed scoren. Kijk je wat nader dan zit daar wel een adder onder het gras. Je mag niet weer “hertrouwen”, want dat zet meteen de stabiliteit op scherp, met alle gevolgen van dien.
Waar heb ik dat toch ooit ook een keer gelezen dat je niet – na een scheiding – meer mag hertrouwen? Zou dat oude boek dan toch gelijk hebben? Voor u misschien een vraag, voor mij al jaren een “weet”.
