Zo’n moderne uitdrukking om aan te geven dat het allemaal even te veel wordt. Vooral in de relatiesfeer kun je het nogal horen: “Ik weet niet of ik dit nog kan trekken”. Grote vraag of er ooit een poging toe gedaan is, de mens is namelijk van nature nogal lui. Als een berg opdoemt, is het eerste wat opkomt: “Dit trek ik niet”, terwijl je nog voor de berg staat.
Als alles op rolletjes loopt, hoef je het niet te trekken, het gaat vanzelf. Maar zoals alles in dit leven, loopt het soms ook niet op rolletjes en dan moet je even doorbijten, je eigen ego opzij zetten om niet een relatie te laten ontsporen. En dan heeft die arme ego van mij het toch zo moeilijk dat hij vertwijfeld uitroept: “Ik weet niet of ik dit nog trek…” Grote krokodillentranen van zelfmedelijden in de hoop dat de ander maar aan het trekken slaat. De liefde druipt ervan af… ja, de eigen liefde.
Een trend, zo’n uitdrukking. Mijn jongste dochter kwam een keer thuis van school na een verwisseling van een plaats aan tafel en ze “trok het even niet meer”. Grote kans dat de meeste ouders op de barricaden gaan staan, de school aanspreken om het egootje van hun kind te strelen, in plaats van enige zelfreflectie toe te passen. Kom op zeg, als dat alles is wat je in je leven moet slikken, mag je je handen dichtknijpen. Nee, de ouders trekken het ook al niet meer.
Alles heeft met je “ego” te maken. Waarom worden muggen olifanten? Ik trek het niet meer. Met een beetje zelfspot en humor kan de mens heel wat meer dan hij/zij zelf denkt en veel meer verstouwen dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden. Een kwestie van mentaliteit. Het enige waaraan ik niet ga trekken is aan een dood paard. Maar zolang er leven is, kun je heel wat “trekken”.
