Er zijn wetmatigheden in het leven die je niet kunt veranderen, hoe graag je het ook zou willen. “Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten”, is zo’n wetmatigheid. De enige manier om niet op blaren te hoeven zitten, is met je achterwerk weg te blijven van een kachel. Dat is dan de letterlijke betekenis. Eenvoudig toch, en zelfs een klein kind komt er achter – na de blaren natuurlijk. Figuurlijk gezien lijkt dit de meest ingewikkelde opgave in het leven.
Als ik kwaad spreek over een ander, dan komen er ook “blaren”. De mens is dan gewoon zichzelf te verdedigen om onder de wetmatigheid van “blaren” weg te komen. Onbegonnen werk. Erken, betuig spijt en doe niet niet weer. Eenvoudig toch, een kind kan de was doen. Maar nee, de meesten kiezen ervoor om hun leven lang op dergelijke “blaren” te blijven zitten. Weg is het zitvlees, altijd onrustig en druk, druk, druk…
Daden
Wie de wetmatigheden in het dagelijks leven ontdekt, en ernaar handelt, wordt behoed voor heel veel leed. Want blaren doen zeer. Je weet dat je iets gedaan hebt wat niet hoort, wat in orde gemaakt moet worden. Maar ja, je eergevoel drijft je weg van je stoel, drijft je de onrust binnen en het leven ziet er helemaal niet meer zo zonnig uit.
Ook zo’n wetmatigheid: “Wie goed doet, goed ontmoet”. Dan lijkt – zelfs bij regen – de zon altijd te stralen. Dat komt door de manier waarop je in het leven staat. Wie moeilijk de wetmatigheden ontdekt, en er dus ook niet naar handelt, lijkt voorbestemd te zijn zijn leven lang op blaren te zitten. Wat triest, terwijl het ook anders kan.
