Wat is er toch met de mensheid aan de hand dat zelfs een vriendelijk terugbezorgen van een tas uitloopt op een gewelddadig einde? Je hebt je tas vergeten, naar wat ik aanneem je eigen stommiteit is. De buschauffeur neemt de tas onder zijn hoede en bezorgt je die enige tijd later compleet weer terug. “Dank je wel”, zou toch het minste zijn wat deze chauffeur zou mogen verwachten, maar nee, hij werd in elkaar geslagen.
Het zal wel weer de moeilijke jeugd zijn, met gescheiden ouders die hun aandacht meer op hun huwelijkproblemen richtten dan op de opvoeding van hun kroost. Ik hoor de advocaten hun verdediging al voeren. Nee, deze jongen kan er niets aan doen dat hij zo’n kort lontje heeft. Door de omstandigheden kan hij het niet hebben dat hem iets geweigerd wordt. Of dat hij, als hij moet wachten, door het lint gaat. Enige vorm van zelfbeheersing ontbreekt nu ten enen malen in de huidige opvoedingspraktijk. En al helemaal niet dat het wel eens uiterst verstandig kan zijn om kinderen iets te weigeren, zodat ze niet altijd hun eigen, dikke, zin krijgen.
Opvoeding
In de watten leggen is het hedendaagse opvoedingsmotto. Zijne kleine majesteit moet zich uiterst prettig voelen voor alle gemiste aandacht van de hard zwoegende, carrièremakende ouders. Dat zich daarmee een uiterst kort lontje ontwikkelt, en het gemis aan enige relativiteitszin, ziet men gemakshalve voorbij. Met alle dramatische gevolgen van dien, ja, opvoeden is zo makkelijk nog niet, dat kost tijd, liefde en aandacht…
Juist die weinige tijd, maakt dat de jeugd zich ook geen tijd gunt om op iets te moeten wachten. Krijg ik het niet nu, dan neem ik het nu, goedschiks of kwaadschiks. Die domme chauffeur had natuurlijk, toen zijne majesteit zijn automobiel verliet, moeten controleren of zijne majesteit niet iets had vergeten. En daarom werd hij afgetuigd… Kunnen we nog dieper zinken?
