Toen ik deze maand een weekend in Parijs was, werd ik voor het eerst geconfronteerd met de “gele hesjes-beweging”. De Champs Elysée stond stampvol met politiewagens, blauwe zwaailichten en sirenes. What’s going on? Dat is de afgelopen tijd wel wat meer duidelijk geworden. Regeringen nemen maatregelen die de “gewone” man treffen in zijn portemonnee en de multinationals buiten schot laten. En dat leidt tot een diepe onvrede die als een veenbrand voortwoekert als men geen oplossingen vindt.
Het is natuurlijk ook wel wat raar. De economie draait als een tierelier, enorme winsten bij multinationals, waarbij de aandeelhouders flink van meeprofiteren. De kosten van levensonderhoud zijn sinds de financiële crisis in 2008 gestegen, zonder looncompensatie. Nu het dan veel beter gaat, wil de “gewone” man dit natuurlijk ook merken in zijn portemonnee. Alleen dat gebeurt niet of te weinig.
Onvrede poets je niet weg door net te doen of er niets aan de hand is. Wat dat betreft zou de geschiedenis ons waardevolle lessen kunnen leren. Alleen dat schijnen politici niet op te merken. Daarom zijn de protesten door de “gele hesjes-beweging” aanhoudend en verscherpt het conflict steeds meer en breidt het zich uit. Een redelijke tegemoetkoming, waarbij de “gewone” man de indruk krijgt dat hij zijn levensonderhoud ook goed kan betalen, zou een flinke plens olie op de golven kunnen zijn. Maar wie heeft die politieke moed? Een rechtvaardige wereld, daar wacht de schepping op.
