Je kunt erover twisten wat nu het prettigste wezen in omgang is dat op deze aarde rondloopt. Veel mensen houden meer van dieren dan van hun soortgenoten, en dat zal zijn oorzaak wel ergens hebben. Maar om de liefde voor het dier zover door te drijven dat de dood van een hond voorpaginanieuws in de krant wordt terwijl er gelijktijdig bosjes soortgenoten het loodje leggen, laat volgens mij zien dat de verhoudingen wel erg scheef zijn komen te liggen.
Goed, je hebt mensen en mensen. En aan zijn nukken zijn we inmiddels zo gewend dat het omleggen van soortgenoten geen opwinding meer veroorzaakt. Nee, dan zo’n onschuldig hondje dat doodgeranseld is, althans dat is het verhaal… dat veroorzaakt opwinding. Zou je zo’ n kerel nou niets iets…. etc. (het was overigens een dame…). Of achtergelaten omdat je zonodig op vakantie moet. Hou me ten goede, ik keur zoiets ook volstrekt af, laat ik daarover duidelijk zijn. Maar ik keur ook volstrekt af dat de ene mens het leven van de andere neemt, maar dat we daar niet ondersteboven van liggen, is mij een raadsel. De macht der gewoonte is ingetreden?
Verhouding
En dan wil ik het wel eens hebben over al die onschuldige kindertjes niet nooit geboren mochten worden omdat het niet “uitkwam” in de planning van pa en ma. En dat met droge ogen. Wat een hypocrisie om tranen met tuiten te huilen om een hondje. Evenals dat hondje hadden die kinderen recht op leven! Maar nee, het kwam zo slecht uit voor je carrière, je moest het luxe leventje opgeven. Nee, dan nemen we maar een hond, een kat en parkiet en kunnen we huilen als zo’n dier iets overkomt.
Nee, de “zielenzorg” die de mensheid heeft voor de dieren neemt ongezonde vormen aan. Een gezonde verhouding tussen mensen geeft meer hoop op een betere wereld, dan de zorg voor dieren. Trouwens, is het wel zorg? Want een hond, kat of parkiet nemen omdat kinderen nu even niet aan de orde zijn, is het vervullen van wensen uit – volgens mij – pure egoïsme. Je zult als hond maar zulke bazen hebben. Wat een hondenleven heb je dan.
