Steeds meer (bekende) Nederlanders scheiden met hetzelfde gemak als waarmee men een rotte appel in de afvalbak gooit. Onder het motto “we geloven niet meer in het sprookje van een huwelijk tot de dood ons scheidt”, gaat men aan alle kanten vreemd. Dat het vreemdgaan nu net de oorzaak is, dat de verhoudingen verstoort, schijnt men dan niet te begrijpen. Het bekende “kool en geit”-verhaal. En natuurlijk is de ander altijd de schuldige. Ik – schuld? Hoe kun je dat nu denken…
Het geheim van de liefde ligt toch hoofdzakelijk in het kennen van jezelf en het erkennen van je gebreken, zodat je de ander hoger ziet dan jezelf
Hoewel ik Nederlander ben en ook nog redelijk bekend (vanwege het grote gezin) duurt mijn sprookje al ruim 27 jaar. Alleen dat gelooft bijna niemand, behalve mijn kinderen en nog een paar bekenden. Je moet ruzie maken om het weer goed te kunnen maken, om met een bloemetje thuis te kunnen komen. Ja, lekker zeg. Waarom niet gewoon met een bloemetje thuis komen omdat je veel van je vrouw houdt en dat laat blijken. Daar heb ik geen ruzie voor nodig. Soms word me gevraagd: “Hebben jullie dan nooit onenigheid, zijn jullie dan nooit boos op elkaar?” Nee. Zo simpel is het antwoord.
Fundament
Alles begint bij een goed fundament. Als een huis geen goed fundament heeft, zakt het scheef weg, komen er scheuren en wordt het een bouwval. Elkaar ontmoeten in een dancing of discotheek, onder invloed van bier en drugs, lijkt mij geen fundament om een huwelijk op te bouwen dat “eeuwig” (tot de dood ons scheidt) moet standhouden. Als de roes is uitgewerkt, is ook het sprookje uit. Elkaar ontmoeten, zoals mijn vrouw en ik, in een jeugdgroep, waar de Bijbel als fundament gelegd wordt en waar je nauw samenwerkt, zodat je elkaar leert kennen in allerlei omstandigheden, geeft een veel betere basis voor een “eeuwigdurend” samenzijn. En als dan de “vonk” overspringt, kan het sprookje beginnen. En je beseft dat het huwelijk een levensopdracht is als het een sprookje wil worden.
Maar ook hier ligt niet het feitelijke geheim. Het is een goede basis, maar het geheim ligt toch hoofdzakelijk in het kennen van jezelf en het erkennen van je gebreken, zodat je daar aan het werk gaat. Dat ziet de ander, dat zien je kinderen. Het resultaat is dat er respect komt die de liefde verdiept. Maar dit is niet iets wat iemand van nature volhoudt, hij of zij heeft Iemand nodig die hem of haar daarvoor kracht geeft. Dat is nu “geloven”. En wie dit geloof in een levende God elke dag ervaart, voor hem of haar worden de woorden waarheid “en zij leefden nog lang en gelukkig”, zonder ruzie of onenigheid. Soms wel met verschil van inzicht, maar met de wetenschap “ik heb ook niet alle inzicht” wordt intensief samengewerkt naar een volmaakte oplossing. Is een sprookje dus toch mogelijk? Ja, heel zeker!
