Afgelopen weken is veel ophef ontstaan over de Nashville-verklaring, waarin honderden protestantse dominees zich uitspreken tegen de levensstijl van lhbt’ers. Door middel van een pamflet willen zij betogen dat het huwelijk alleen bedoeld is als verbond tussen één man en één vrouw. Goed, je kunt je de vraag stellen of dit zo expliciet in de media gebracht moet worden, maar dit terzijde.
Wat ik lees in deze verklaring is het verschil tussen de mens met zijn lusten (verlangens) en het uitvoeren van diezelfde lusten. Met andere woorden: het verschil tussen de begeerte en de daad. Wie met lhbt-verlangens zit te worstelen, kan christen zijn zolang hij hieraan niet toegeeft. Maar wie de daad doet, heeft in dat opzicht een probleem omdat hij iets doet wat God haat. En zo iemand, die daarmee doorgaat, kan geen christen zijn.
Waarom schreeuwt het merendeel van de christelijke wereld moord en brand over deze verklaring? Is men bang geworden voor de “wereld” die onchristelijk is? Maar hoe zit het dan met de liefde tot Christus? Wie wil men dienen? Het antwoord op die vraag is beslissend.
Als christen heb je je medemens lief, ongeacht hoe hij of zij is, maar kun je niet als vrienden omgaan met hen de woorden van Christus verwerpen en hun eigen lusten volgen. Een ieder is vrij om al dan niet naar de Bijbel te leven, maar ga dan niet roepen tegen christenen: hoe zit dat met jullie liefde? Die is in de eerste plaats voor Christus en zijn wetten.
