Ruim 160.000 kinderen in Nederland worden dramatisch slecht opgevoed. Ja, een dramatisch cijfer, maar het probleem is nog dramatischer. Namelijk, circa 160.000 ouders zijn dramatisch slecht opgevoed (uitgaande dat er gemiddeld 2 kinderen per echtpaar zijn, en dat schijnt statistisch ook redelijk te zijn). En dan wordt het probleem nog dramatischer, namelijk die (groot)ouders ….
De “zorg” is blij met de explosieve toename van hulpzoekerij. Natuurlijk, dan houd je je werk en inkomen, maar het is juist deze “zorg” die het dramatisch laat afweten en bij de werkelijke probleemgevallen zelf in de problemen komt, of juist om de problemen te vermijden, doet alsof er geen probleem is. Dit jaar al zes gevallen van dramatische tekortkomingen in de zorg. Ach mevrouwtje, het loopt zo’n vaart niet…. Ik hoor dat al door de hulptelefoon klinken.
Voorbeeld
Opvoeden is een hele kunst, dat klopt! Maar als je zelf niet het goede voorbeeld geeft, maak je het je kinderen wel heel gemakkelijk om te ontsporen. Duidelijkheid, grenzen stellen, vertrouwen geven en liefhebben, je eigen wil leren verloochenen zodat je met anderen kunt samenleven, etc. moet je zelf ook leren. Maar in de jaren zestig van de vorige eeuw werden deze “normen en waarden” pardoes overboord gezet. De vrijheid, met name de morele vrijheid, daar draaide het om. De resultaten? Een dramatisch slechte opvoeding.
Hulp bieden zonder “normen en waarden” is dweilen met de kraan open. Investeren in moeders, zodat ze hun natuurlijke taak zonder (geld)problemen kunnen uitoefenen, zal op termijn meer effect hebben, dan investeren in nog meer hulpverleners. Kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid, grenzen en iemand die iets voor hen betekent. Daar kan geen surrogaatmoeder (lees: hulpverleenster) tegenop.
