Volgens de minister van Justitie moet de opvoedkundige tik als geweld tegen kinderen of mishandeling van kinderen worden beschouwd. Waar hij die wijsheid vandaan haalt mag Joost weten, maar de minister wil blijkbaar een heleboel problemen die uiteindelijk de cellen mogen vullen waar hij verantwoordelijk voor is. Tja, als het gaat om het behoud van werk, dan moet je het zo snel mogelijk afschaffen.
Nu zijn definitiekwesties natuurlijk hele precaire kwesties. Want was is geweld? Wat is mishandeling? Een pedagogische tik? Als je dat al geweld of mishandeling noemt, weet ik er nog wel een paar: schreeuwen tegen je kinderen, boos zijn op je kinderen, je kinderen negeren, psychisch onder druk zetten met je mond, gebaren of houding. Dus minister, maak je borst maar nat. Binnenkort duizenden, duizenden boetes, rechtszaken wegens mishandeling van kinderen. Tenminste, als je consequent bent…
Grenzen stellen
Geen kind is gelijk. Als ervaringsdeskundige kan ik dat weten. Waar een paar vermanende woorden bij de ene helpen, raken die een ander kind in het geheel niet. Toch moet je grenzen stellen en als woorden niet helpen, vanwege een Oost-Indische doofheid, kan een pedagogische tik wonderen doen. Je zult dat maar verbieden, dan krijg je me nog een paar prachtexemplaren van eigenwijze kinderen. Daar help je de maatschappij nog eens mee!
Ik ben het volledig eens met de minister dat geweld of mishandeling van kinderen uit den boze is. Maar ontneem een ouderpaar niet de verantwoorde middelen om hun kinderen tot bruikbare burgers in dit land te maken. Sommige kinderen vragen gewoon om een tik, dagen net zo lang uit totdat ze de grens voelen. Wie dat onthoudt aan de opvoeding, krijgt het gegarandeerd op zijn bordje terug. Namelijk bij de volgende generatie. Dan zitten we met de handen in het haar over de onoplosbare problemen met onze kinderen.
