Een grondwet met ongeveer 400 wetsartikelen kun je geen grondwet noemen. Als het zo ingewikkeld is, ga dan maar eerst aan het werk om het eenvoudiger te maken, denk ik dan. Ga maar eens grondiger te werk in plaats van compromissen sluiten tussen 25 eigenzinnige landen die wel een eenheid willen vormen maar als puntje bij paaltje komt hun grote ego’s meer laten spreken dan hun wil om eenheid te krijgen.
Eenheid fungeert als een toverwoord, terwijl het in de praktijk een farce is. Dat hebben wij, domme burgers, natuurlijk niet door en dansen we dus – als volgzaam stemvee – naar de pijpen van enkele regenten. Want als we “Nee” zeggen, gaat het licht uit. En als er dan een paar wakkere burgers hun mond opendoen, komt er oorlog. Ja, ja, bij wie is eigenlijk het licht uitgegaan?
Eenheid
Eenheid ontstaat niet zonder offers. Dat merk ik in de kleinste details van het leven. Als ik – samen met mijn vrouw – een eenheid wil vormen, kan ik niet mijn eigen ego laten spreken. Dan komen er situaties dat je die moet opgeven ter wille van de eenheid. En ben je daartoe niet bereid, vergeet het dan maar wat het bereiken van de eenheid betreft. Zoals dit in het kleine werkt, werkt het ook in het grote Europa. En daarom vergeet ik het voorlopig maar om “Ja” te stemmen op een grondwet die gebaseerd is op het binnenhalen van zoveel mogelijk “ego”-eisen.
Deze grondwet kan dus niet goed zijn voor ons, ook al staan er nog zoveel goede uitgangspunten in. Ik ben namelijk heel bang dat het alleen maar bij goede voornemens blijft, maar dat de praktijk juist het tegenovergestelde uitwerkt. Waarom? Zolang de ego’tjes het voor het zeggen hebben, blijft de eenheid ver te zoeken.
