Een nieuw jaar met nieuwe kansen, maar de kansen die je in 2005 hebt laten liggen, krijg je nooit meer terug. Met frisse moed een nieuw jaar binnengaan, lijkt velen een te grote opgave. Hoewel, wij Nederlanders zijn ietsje minder somber over de toekomst. De vraag is dan: “Over welke toekomst hebben we het?” Meer geld te besteden om je egoïsme te voeden? Dat lijkt me een “leuke” toekomst, of liever gezegd: geen toekomst.
Wie zijn egoïsme aan de kant zet, die heeft gegarandeerd een gelukkig Nieuwjaar, ook al komen de nodige tegenslagen. Voor de allermeesten verdwijnt het geluk als sneeuw voor de zon op het moment dat je teleurgesteld wordt, in mensen, in zaken of in verwachtingen. Wie eisen stelt, hoe gering ook, zal altijd merken dat de teleurstelling op de loer ligt. Er is altijd wel iets kleins dat niet aan de verwachtingen voldoet. Maar ja, wie eisen stelt, is dan ook behoorlijk egoïstisch bezig. Moet ik dan niet aan mezelf denken? Ik hoor de tegenwerpingen al, gevoed door de pedagogiek van de tijdgeest. Juist deze tijd munt uit (nou ja, uitmunten…?) in “tijd voor mezelf, een plekje voor mezelf…. mezelf, mezelf, mezelf… Wie hoort hier niet de egoïst?
Geen eisen stellen
Wie geen eisen stelt, kan niet teleurgesteld worden, nee, integendeel… die wordt dankbaar voor alles wat mee- of tegenzit, want het gaat altijd al beter dan je verwachtte, want je verwachtte immers niets! Met zo’n levensinstelling is elk jaar een gelukkig jaar en wat mooier is, elke dag wordt een gelukkige dag.
De Chinezen spreken over het “Jaar van de Hond”, en zij sidderen vanwege hun (bij)geloof. Wij kunnen spreken over het “Jaar van het Geluk” als wij alle eisen naar de ander toe wegdoen en ons inzetten om het leven van de ander inhoudsvoller te maken dan het nu is. Laat het geen “hond” in de pot worden met al het egoïsme.
