Je kunt tegenwoordig geen krant meer openslaan of er is wel iemand die over de ouderen in de samenleving valt. Ze zijn niet meer van deze tijd, of nog erger: ze zijn een sta-in-de-weg, lastig, zeurderig en zuurpruimerig. De ondertoon van “ruim ze maar op” klinkt er tussendoor. Het ongemak is dat deze clichés voor veel ouderen aardig opgaan, maar toch wil ik een lans voor ze breken.
Natuurlijk zijn wij snel van begrip, snel in handelen en dat gaat eraf als je ouder wordt. Ben je daardoor minder? Moet je daarom maar aan de kant gezet worden? Als het geheugen wat minder wordt, zijn ze daarom minder interessant? Ik ken veel ouderen die een levenswijsheid hebben waarvan ik graag wil profiteren, graag wil leren. Zo mogen ze dan wat minder snel zijn. Hun analyses en inzicht zijn vaak wars van eigenbelang en dan krijg je de “naakte” waarheid te horen. Maar ja, als je die niet wilt horen, schuif je ze maar aan de kant, want te ontdekken dat er aan die snelle jongens wat mankeert, tja, dat doet zeer.
Levenswijsheid
Hoeveel zou het de werkvloer beter gaan als een aantal jongeren de kans krijgt om van ouderen levenswijsheid op te doen, met een vaderlijke vermaning die je aan het denken zet, zodat je het leven kunt relativeren. Maar dat kan alleen als er respect is voor de ouderen. En bedenk: je wordt zelf ook eens oud en als je dan je hele werkzame leven zonder respect de ouderen aan de kant gezet hebt, kun je wat verwachten. Wie zelf geen goed voorbeeld geeft, zal ook geen goede navolgers krijgen. Dus hier is een wereld te winnen. Het maakt het leven ook een stuk interessanter dan de snelle jacht naar positieverbetering en carrière.
Nee, mijn petje af voor al die ouderen die in de magere jaren van luxe zich in het zweet hebben gewerkt voor onze luxe. Die genadeloos aan de kant te zetten, getuigt van respectloosheid die je – hoe je ’t ook wendt of keert – eenmaal op je eigen dak terugkeert.
