Iemand sprak zich laatst over haar scheiding uit dat de relatie teveel energie vergde die je beter in jezelf of je familie kon steken. Tijd voor aandacht aan mezelf was het credo: Me-time. Volgens mij moet je helemaal niet aan een relatie beginnen als je niet bereid bent om daar energie in te steken: You-time, om het maar eens zo te zeggen. Kan me niet voorstellen dat je daar “genoeg” van krijgt.
Wat is dat toch tegenwoordig. Het lijkt wel of de hele mensheid met zichzelf op de loop is gegaan: als ik maar…. als ik maar, etc. Egoïsme ten top en dan verbaasd zijn dat relaties stuklopen. Wat levert meer op: investeren in de liefde, de ander, tijd daarvoor vrijmaken of investeren in mijzelf? Kennelijk het laatste, terwijl ik uit ervaring weet dat het eerste sowieso gelukkiger maakt en dat je veel dankbaarheid en liefde terugkrijgt.
You-time, tijd en aandacht aan anderen besteden, laten merken dat je van de ander houdt, creëert geborgenheid en veiligheid in een relatie. Egoïsme is een dodelijk gif in elke relatie, want het schept afstand, jaloezie en vervreemding. Ik moet “shinen” gaat ten koste van de ander, terwijl als jij anderen laat “shinen” komt de glans ook op jou. De insteek “Me-time” lijkt mij dan ook een doodlopende weg in elke relatie.
Het is niet zo verwonderlijk dat er veel eenzaamheid is. Als ik me bezig houd met aandacht voor mezelf, laat ik de aandacht voor anderen verpieteren en aan het einde van mijn levensloop ben ik eenzaam, en heel velen zijn dan ook nog eens verbitterd. ’t Is maar waar je voor kiest.
