Columns over maatschappij, milieu, opvoeding, politiek, rechtspraak, relaties, religies en wetenschap
Ik ben nog nooit voor staken geweest, hoewel het me wel eens een verplichte “thuiswerkdag” heeft opgeleverd. Het staken wordt gezien als een “recht” maar ik beschouw het als een zwaktebod. Ik krijg mijn zin niet, dus ga ik de tegenpartij maar onder druk zetten. Natuurlijk wordt me dan voor de voeten geworpen dat de “bazen” het ernaar maken door zo’n karig loon te betalen.
Slank, slanker, slankst, of te wel een graatmager model, waarbij je moet oppassen dat ze niet van de weg waaien bij het minste of geringste zuchtje wind. Dat is in, hip, het ideaal van de vrouw. Hopelijk niet van de man, alhoewel, je zou het haast denken. Want waarom doen vrouwen zo wanhopig hun best om er graatmager uitzien, met een bolle ogen, van een vis op steeltjes? Gezond? Nou, denk het niet.
De politie, die je beste vriend wil zijn, is aan het staken. En ze houden publieksvriendelijke acties, waarbij ze geen bonnen uitschrijven voor overtredingen die de maatschappij geen gevaar opleveren. Ik heb altijd al gedacht dat ze veel te ijverig zijn met onbelangrijke dingen. Dat er talloze regeltjes zijn die alleen maar in het leven zijng geroepen om makkelijk aan geld te komen. Is wel makkelijk, burgertje pesten met het uitschrijven van bonnen voor overtredingen die er niet toe doen, maar alleen omdat de doelstellingen gehaald worden.
De hoeksteen van de maatschappij is ook niet alles meer, nu de relaties een kind van deze tijd zijn geworden, althans dat stelt een politicoloog in het boek “Liefde à la carte”. Vrij vertaald: Liefde als ik er zin in heb… Tegenwoordig heb je geen zin meer in de liefde. Je verlaat je huis en haard, vrouw en kinderen (anderen kunnen ook weggaan, natuurlijk). Tja, en daar sta je dan. Ben je plotseling tweedehands geworden als vader.
Een hoogleraar van een feministische leerstoel heeft onlangs wetenschappelijk onderzocht dat thuisblijvende moeders hun kinderen zeker niet gelukkiger maken dan werkende moeders. Deze hooggeleerde dame moest natuurlijk voor haar eigen baan een sluitende onderbouwing hebben. Immers, elke moeder wil graag het predikaat hebben dat zij een “goede” moeder is. Dus doe je het wetenschappelijk want dan is het draagvlak het grootst.
Iemand poneerde onlangs een stelling dat zij levenservaring heeft om anderen te helpen. En dat nadat zij een echtscheiding achter de rug had, niet zo jong een kind had gekregen en weer een nieuwe relatie had opgebouwd. Jammer, dat heb ik allemaal gemist, dus met mijn levenservaring is het droevig gesteld.
Twee rechters in Nederland hebben recht gesproken, maar de uitkomst is zo haaks op elkaar als het maar haaks kan zijn. De ene rechter zegt dat het woord “homo” geen scheldwoord is. Oom agent moet er maar tegen kunnen dat ze dat tegen hem zeggen. De andere rechter vindt het wel een scheldwoord. Tja, wat is nu recht?
Als er één “vak” op aarde door de huidige generaties wel verguisd wordt, is dat het “vak” van moeder. Eigenlijk is het geen “vak” maar een levensopdracht. En juist daar zit ‘m de kneep. Wie van de huidige generaties wil nog een levensopdracht vervullen, als je enkel gelooft dat je uit dit – te korte – leven zoveel mogelijk moet halen. Dan is er geen tijd voor kinderen, en als er al kinderen zijn, geen tijd voor hun opvoeding. Met alle desastreuze gevolgen van dien.
De Partij voor de Dieren, met aan het hoofd de zevendagsadventiste Marianne Thieme, vindt het eten van vlees gelijkstaan met zondigen. Mevrouw Thieme baseert zich op de Bijbel. Ik weet niet in wat voor Bijbel zij leest (Goed Nieuws Bijbel voor Dieren??), maar volgens mij kijkt ze in een verkeerd boek met wellicht de titel “Bijbel” daarop, ze kent kennelijk de Bijbel niet. Anders zou je niet tot zo’n uitspraak komen. Valt me toch wel wat tegen van een religieus mens.
Hoe ze het voor elkaar krijgen, is mij een raadsel. Telkens als men aan een collectieve verontwaardiging van Nederland uiting geeft, weet Justitie daar de eerste viool te spelen. De beruchte tasjesdiefkwestie. Een trieste afloop voor iemand die het niet zo nauw heeft genomen met het mijn en dijn.