De samenleving draait weer eens op voor de kosten van een crimineel, die naast zijn gratis verblijf in één van de riante staatsverblijven. Die ook nog is voorzien van comfort waar sommige fatsoenlijke Nederlanders nog van dromen. Verder krijgt hij ook nog gewoon zijn salaris uitbetaald. Want we zijn zo braaf als het netste jongetje van de klas. Een crimineel, ook al behoort hij tot de clan van Hermandad, kan niet zo maar worden ontslagen. Nee, daarvoor moeten we alle regeltjes volgen. Op kosten van de samenleving.
Natuurlijk, ook al verblijf je in een riant onderkomen, in- en uitlopen is wel aan regels gebonden en dat moet je – om het wankele evenwicht van deze zwaar depressieve ziel niet te verstoren – compenseren met geldelijk genot. Het is toch ook zo zielig dat je misschien de rest van je leven alleen maar naar buiten mag kijken, zonder er te komen. Hoewel, ik heb mij laten vertellen dat de Minister zich af en toe over het hart strijkt. Dan gunt hij iemand een weekendje uit, met soms alle desastreuze gevolgen van dien. Ach, een mensenleven meer of minder is toch niet interessant. Er zijn immers genoeg Nederlanders op deze wereld.
Depressief
Nu krijg ik vanzelfsprekend het verwijt dat ik mij zo slecht kan verplaatsen in de medemens, vooral in de medemens die onder zware psychologisch druk van claustrofobische angsten gebukt gaat. Ja, je zult maar door je eigen schuld worden opgesloten en alleen nog maar naar buiten mogen kijken. Daar zou je ook spontaan depressief van worden. Wellicht was het toch handiger geweest om eerst wat meer zelfbeheersing ten toon te spreiden. Dan kon hij nog vrij rondlopen.
Het meisje dat bezweken is onder de gewelddadige handelingen van de crimineel kan helemaal niet meer kijken, en de ouders bezwijken onder het verdriet. Maar het is kassa voor meneer. Dat is Nederland op zijn smalst, een samenleving om van te huiveren, erger dan de ergste horrorfilm.
