Er zijn wat van die pessimisten in de wereld die alles in dit leven met een zwart omrande bril bekijken. Vooral als het om de liefde gaat. Hun uitgangspunt is: Zie het maar zo zwart mogelijk, misschien valt het dan mee. Tja, ’t is een stijl van leven, maar niet de mijne.
Dat het in de huidige wereld met de liefde niet zo best gesteld is, daarvoor hoef je geen pessimist of optimist te zijn. Het regent zo’n beetje van (echt)scheidingen omdat de liefde overgewaaid is.
Dat lijkt dan zo ongeveer de hemel van de liefde te zijn? En daar ligt nu net het probleem. De meesten zien de liefde als iets wat kan overwaaien. Een optimist als je denkt dat de liefde blijvend kan zijn. Zo’n rasoptimist ben ik nog wel, naïef misschien maar wel heerlijk relaxed.
De gevoelens kunnen dan wel “oprecht” zijn maar bij de liefde krijg ik andere gevoelens dan bij een scheiding
Gevoelens
De liefde is – volgens de pessimisten – voor de mensen een hel geworden, een heerlijke leugen, een kuil die jezelf gegraven hebt en waarin je dan terechtkomt, waar je gevoelens tijdens de verliefdheid even oprecht zijn als tijdens de scheiding. Dank je de koekoek. De gevoelens kunnen dan wel “oprecht” zijn (wat is daarvan het waarheidsgehalte…?), maar bij de liefde krijg ik andere gevoelens dan bij een scheiding. Volgens mij is bij een scheiding (ik heb deze hemel van de liefde nog nooit mee mogen maken, helaas….) meer sprake van haatgevoelens dan van liefdegevoelens.
Het is duidelijk dat de pessimisten de wereld op zijn kop zien. Iets aanduiden als “de hel van de liefde” (wat in werkelijkheid volgens mij synoniem is aan “de hel van het egoïsme”), daarvoor moet je wel diep in de put zitten, zonder uitzicht op uitkomst.. Dat is echt een hel, maar dat heeft dan ook niets met echte liefde te maken, nou ja, iets met echte eigenliefde.
