De minister van Onderwijs moest (of wilde) een keuze maken tussen geschiedenis en aardrijkskunde als verplicht vak op school. De keuze is daarbij gevallen op geschiedenis. Geen slechte keuze, want een volk dat zijn geschiedenis niet kent, is niet waard om in vrijheid te leven. Jammer echter, dat aardrijkskunde verdwijnt. Je zult maar naar Lutjebroek willen reizen en in Timboektoe terechtkomen omdat je de weg kwijt bent geraakt. Of liever gezegd, je wist gewoon niet waar Lutjebroek lag, want dat had je nooit geleerd.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik op school – en ik ben wat dat betreft nog van de generatie van “het instampen van plaatsnamen” – ook niet heb geleerd waar Lutjebroek ligt, maar ik heb wel kaart leren lezen, dus kon ik het opzoeken. Maar wat een genot om die plaatsnamen te kennen en te weten waar ze op de kaart liggen. Ik reisde vroeger wel eens met iemand die altijd binnenweggetjes kende. Maar hij kwam nooit op de plaats van bestemming aan zonder enorme omwegen en vaak na hulp van anderen. Als ik van Den Haag naar Groningen reis, ga ik echt niet via Eindhoven.
Kaart lezen
Maar goed. Met de huidige generatie gaat ook het kennen van eigen land en (wijde) omgeving verloren. Je stapt een reisbureau binnen en vraagt naar een reis met een warme bestemming. Helaas kent de medewerkster (m/v) haar topografie niet en voor je het weet zit je aan een strand aan de Barentszee, met ruim 40 °C verschil in temperatuur. In plaats van puffen is het rillen. Had de minister van Onderwijs het vak “Aardrijkskunde” maar niet moeten schrappen.
Over zo’n tien jaar komt men natuurlijk terug op zo’n besluit en wordt het vak “Geschiedenis” geschrapt. Niet doen, want dan raakt Nederland natuurlijk zijn vrijheid kwijt, tenminste voor zover we die nog hebben in onze Europese Gemeenschap.
