Het meest besproken vogeltje van deze week. Hij/Zij liet het leven voor een paar dominostenen, tenminste als je 23.000 stuks als een paar beschouwt op een totaal record van meer dan 4 miljoen, peanuts dus. Wat een ophef. Er zijn zoveel dieren die het leven laten voor iets nutteloos, die tegen een auto aanlopen of vliegen, bijvoorbeeld. Daar maalt niemand om!! Het vogeltje had ook opgepeuzeld kunnen worden door uw kat, maar dat mag dan.
Wat hebben wij, Nederlanders, toch iets met zoiets onnozels. Waarom laten wij hier ons een gemeenschappelijk schuldgevoel aanpraten? Komt het doordat wij iets onschuldigs zien verdwijnen ten opzichte van de waanzin van een dominostenenrecord? Overigens – wat ik ervan gezien heb – wel een geniale waanzin. Of zit er toch iets selectiefs in onze verontwaardiging?
Selectief
Selectieve verontwaardiging is zo lekker omdat je je druk kunt maken over onnozele dingen en de echte problemen voor je kunt uitschuiven. Er is (bijna) niemand selectief verontwaardigd over de vele onnodige abortussen in ons land. Over onschuldige kindertjes die nooit het levenslicht mogen zien, maar een dode mus is iets om je over op te winden. Wat een ophef.
Nee, ik zou niet de oplossing hebben gekozen die in Leeuwarden is gekozen, maar het gemeenschappelijk gejammer om een dode mus heeft zeker niet mijn voorkeur. Er zijn wel andere zaken waarover wij ons – gemeenschappelijk – zouden mogen opwinden.
