Wie had gedacht dat André Rouvoet van de Christen Unie nog eens een voet tussen de deur zou krijgen bij het regeren van ons land. Ons christelijke landje had toch allang afscheid genomen van het Christendom, het CDA ten spijt…
Maar met de politieke patstelling na 22 november 2006 gloort er hoop aan de horizon (hemel?) voor de christelijken in den lande. Voor mij nog een tamelijk mistige horizon want de Christen Unie staat voor de ultieme proef (verleiding) om te regeren en haar standpunten niet op te geven, dus geen water bij de klare christelijke wijn doen. Maar als je met de PvdA door één deur moet, moet je compromissen sluiten. Diverse onchristelijke zaken terugdraaien zou prachtig zijn. Maar heb je zoveel body dat je de verleiding kunt weerstaan, beste André?
Ik ben dan ook uiterst benieuwd of het schip strandt en als dit gebeurt, waar het strandt. Liever stranden dan hulpeloos ronddobberen op de wereldzeeën en gedreven te worden door “waar de wind mij heen waait”. De rode wind voorspelt niet veel goeds, dat konden we na 22 november duidelijk zien. Met de houding van een kind dat zijn zin niet heeft gekregen en dan doordramt met een pruillipje, heeft ons Woutertje laten zien dat hij geen verstand van regeren heeft (want dat is vooruitzien…).
Christen zijn en partijpolitiek. Een onmogelijke, duivelse combinatie. Ik vrees dat de Christen Unie daaraan ten onder gaat omdat de verleiding wel heel erg groot is. Je moet behoorlijk standvastig zijn om de ultieme proef te doorstaan.
