Iemand poneerde onlangs een stelling dat zij levenservaring heeft om anderen te helpen. En dat nadat zij een echtscheiding achter de rug had, niet zo jong een kind had gekregen en weer een nieuwe relatie had opgebouwd. Jammer, dat heb ik allemaal gemist, dus met mijn levenservaring is het droevig gesteld.
Welke hulp wil je geven als je een echtscheiding achter de rug hebt. Dat anderen niet gaan scheiden? Hoe wil je die hulp dan bieden waarvan je zelf kennelijk geen gebruik hebt gemaakt. Of wil je hulp bieden dat anderen kunnen gaan scheiden. Lekkere hulp, zeg! Nog meer mensen van de wal in de sloot. Een duidelijker bewijs dat levenservaring hier niet geleid heeft tot levenswijsheid, kun je bijna niet vinden.
Wijsheid
Iemand kan geholpen worden met levenswijsheid, dat is een wijsheid die zo relativeren kan dat een ieder (ook jezelf) zijn levensgrote problemen tot de juiste proporties terug kan brengen. Vaak met wat zelfspot en humor kun je inzien dat de oorzaak veel van deze zogenaamde levensgrote problemen in jezelf ligt. Ik stel eisen, ik heb geen oog voor… etc, en de ander ziet het maar niet. Altijd die ander, nooit ik zelf. Tja, en dan krijg je geen levenswijsheid.
Het kan zo ontnuchterend gezond zijn om eens tot jezelf te komen, op je zelf teruggeworpen te worden, zodat je eens een grondig zelfonderzoek doet. Met de lessen die je daar krijgt, kun je jezelf en anderen helpen om een relatie goed te houden. En je kunt je kinderen opvoeden tot fatsoenlijke burgers in de maatschappij. Die niet onmiddellijk iemand doodsteken als er onenigheid is, die wat zelfbeheersing hebben geleerd zodat niet elk verschil van mening uitmondt in een partij schelden, of nog erger fysiek geweld. Bespaar me de levenservaring die mij van kwaad tot erger leidt. Levenservaring is nog geen levenswijsheid. En van de laatste kun je niet genoeg krijgen!
