Een hoogleraar van een feministische leerstoel heeft onlangs wetenschappelijk onderzocht dat thuisblijvende moeders hun kinderen zeker niet gelukkiger maken dan werkende moeders. Deze hooggeleerde dame moest natuurlijk voor haar eigen baan een sluitende onderbouwing hebben. Immers, elke moeder wil graag het predikaat hebben dat zij een “goede” moeder is. Dus doe je het wetenschappelijk want dan is het draagvlak het grootst.
Nu ben ik ook enigszins wetenschappelijk onderlegd en één van de hoofdregels bij een wetenschappelijk onderzoek is: als je rommel in een onderzoeksmodel stopt, komt er ook rommel uit (garbage in = garbage out), hoe goed je onderzoeksmodel ook is. Dus laten we eens een blik werpen op de in- en output van het model. Helaas kan ik mij daarbij alleen baseren op wat ik er over gelezen heb en ken dus de data niet in detail. Als “geld” echter identiek is voor “geluk” heb ik meteen al grote vraagtekens bij dit onderzoek. Kijk maar eens om je heen hoe (veel) geld ongelukkig maakt.
Wensen
In het onderzoek kwam naar voren dat “geld” het smeermiddel is om gelukkig te zijn. Moeders die verdienen, kunnen meer geld besteden aan leuke dingen voor de kinderen, zodat ze gelukkiger zijn. Thuisblijvende moeders kunnen hun kinderen niet zoveel bieden, waardoor ze ongelukkiger zijn. Criminaliteit kwam in hoofdzaak voor bij de laagbetaalden. Ik ben dan ook heel benieuwd naar de vragen die voorgelegd zijn, want je kunt zo gericht vragen dat de output in je straatje past. De vraag is dan of de uitkomsten met de praktijk overeenkomen.
De huidige maatschappij beschouwt het vervullen van de wensen van kinderen als hoogste goed. Om aan de vraag te kunnen voldoen, moet er steeds meer geld verdiend worden.. Ik vraag me dan ook af waarop het “gelukkig” zijn gebaseerd is. Is dat gebaseerd op de vervulling van hun wensen of op gezonde levensinstelling waarbij je tevreden bent met wat je hebt. Als je dat niet geleerd hebt, zul je alleen “gelukkig” zijn als er steeds meer van je wensen vervuld wordt. Daar komt geen einde aan. Stop die wensenlijst in een model en de uitkomst is dat moeder aan de bak moet, krom moet liggen om de ellenlange wensenlijsten te vervullen.
Ik ben opgegroeid met een moeder die thuis was, die mij leerde dat er grenzen zijn tussen hebzucht en tevredenheid. Ik heb mij daar nooit ongelukkig bij gevoeld, integendeel, ik heb geleerd gelukkig te zijn in mijn omstandigheden. Ben dus toch bang dat de input van deze hooggeleerde dame een rommeltje is.
