Heerlijk, al die onderzoeken. Want we onderzoeken wat af in dit land. Als er geen oplossing is, maken wij het probleem wel. Kun je zoeken naar de oplossing. En voor elke oplossing bedenken we zo weer tien problemen. Dan houd je elkaar aan het werk. Zo ook het onderzoek naar de relatie tussen ouders en kinderen. En wat blijkt: vanaf je 22e jaar ga je je ouders weer waarderen, vooral hen die inmiddels kinderen hebben. Toch een stukje eigenbelang?
Maar goed, laten we eens dieper inzoomen op dit probleem, wat ik nooit een probleem heb gevonden. Ook niet voor mijn 22e. Kennelijk is de pubertijd en de periode van adolescent voor velen de periode om je ouders voor alles en nog wat uit te maken. Meestal niet met de meest positieve bewoordingen. Tja, het zoeken van je eigen identiteit moet natuurlijk altijd met botsingen gepaard gaan. Zo ging het vroeger, zo gaat het nu en zo zal het in de toekomst gaan. In zo’n diep karrenspoor zit de mensheid. Gelukkig bevestigt de uitzondering de regel.
Verhoudingen
Hoe komt het toch dat de verhoudingen danig zijn verstoord in een periode waarin je je eigen identiteit verovert? Te weinig ruimte gekregen? Desinteresse van de ouders, want die pubers zijn nu toch wel lastig en dat kost tijd, veel tijd misschien die ik (als ouder) aan mijn eigen ontwikkeling wil besteden. Ik kan me voorstellen als je dat opmerkt als kind, dit niet bepaald meewerkt aan een uitstekende verstandhouding, om mij eufemistisch uit te drukken.
De oplossing zijn vaak zo simpel, zo eenvoudig. Een klein beetje meer zelfonderzoek, zelferkentenis en een wereld gaat voor je open. Een wereld die ertoe leidt dat je je levensopdracht als ouder gaat verstaan en waar je het spel speelt met tact, liefde, geduld en vasthoudendheid, met als doel: beiden gaan we winnen. Dat levert respect en waardering op, in elke leeftijd, ook al laten ze dat niet altijd even goed blijken.
