Onlangs was in de krant te lezen dat het sluiten van een huwelijk de overtreffende trap in een liefdesrelatie. Nu zijn mensen nogal snel geneigd om in overtreffende woorden te spreken. Het toont feilloos aan hoe de hedendaagse mens kijkt naar het huwelijk en de liefde. Na het sluiten van het huwelijk gaat het dus bergafwaarts. Na korte of langere tijd is een scheiding de enige uitweg uit de trap naar beneden. ’t Is maar wat je jezelf aan toekomst wenst.
Voor mij was de huwelijksdag zeker een mooie dag. Het is niet niks om met het liefste meisje dat je kent te trouwen. Maar om die dag uit te roepen tot de meest ultieme dag in je leven, maakt de rest van je leven nogal saai. Want wat is overtreffender dan overtreffend. Dat bestaat niet, dus moet het bergafwaarts gaan. Ik heb echter tegenovergestelde ervaringen. Nu overtref ik met het aantal kinderen heel wat anderen, maar dat is niet de maatstaf voor een overtreffende trap in de liefde. In feite is dat een toegift uit een goed huwelijk want niet iedereen krijgt kinderen, en zoveel kinderen.
Respect
Nee, waar de liefde door de jaren heen verdiept, neemt het respect en waardering voor elkaar jaar na jaar toe. Daar komt de overtreffendheid van de liefde tot uitdrukking. Een huwelijk zonder stress, ruzie maakt het overtreffend. Maar dat is toch saai, dodelijk saai, zal menigeen roepen. Ja, als je liever ruzie en heibel hebt, ga dan vooral door. Ook daarin kun je elkaar overtreffen met alle desastreuze gevolgen van dien. Maar als je elkaar overtreft in de liefde, dat is het ultieme leven waar de mensheid – getuige de vele “lovesongs” – toch voortdurend naar op zoek is. En het ligt zo dichtbij en toch vinden de allermeesten het niet. Waarom niet? Egoïsme is de spelbreker.
