“Heb je een goed nahuwelijk”, las ik laatst in een krant, wat zoveel inhoudt dat je na je scheiding als ouders “on speaking terms” blijft over de kinderen. En bovendien ook nog geregeld met elkaar uitgaat. Zou het niet handig zijn om een goed huwelijk te hebben zodat een nahuwelijk achterwege kan blijven? Lijkt me ook leuker voor de kinderen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand die het niet voor elkaar heeft gekregen een goed huwelijk te hebben, het wel voor elkaar zou krijgen een goed nahuwelijk te hebben. Of zou het toch altijd aan die ander hebben gelegen…?
Kennelijk moet je iets goed doen. Als het in het huwelijk niet lukt, dan maar na het huwelijk. Wat een illusie om na te jagen. Investeren in elkaar tijdens het huwelijk levert volgens mij veel meer “winst” op dan investeren in elkaar na je huwelijk. Want na het huwelijk is je tijd al zo verdeeld over meerdere partners (meestal) en meerdere kinderen. Dit zal nooit het rendement opleveren van het investeren in één goed huwelijk. Komt die vraag dan nooit op voordat het op een nahuwelijk uitdraait?
Alles wijst op het geweldige ego van de mens. Als de ander niet doet, wat mijn ego streelt, dan ligt een nahuwelijk in deze tijd meer voor de hand dan een goed huwelijk. Mijn gekwetste ego is zo over de rooie, dat ik het niet meer voor elkaar krijg te investeren in de liefde. Mijn arme ik is zo beledigd dat de ander de biezen moet pakken, kinderen ten spijt. Dat regelen we wel in een goed nahuwelijk. Ja, dank je de koekoek. Leer mij de mens kennen. Dat lukt hem nooit.
