Als we vandaag om ons heen kijken, moeten we constateren dat het aantal opgewonden standjes en korte lontjes hand over hand toeneemt. Er hoeft maar iets te gebeuren of men ontploft, steeds vaker met dodelijke afloop. Wat is er toch gaande? Waar is de verdraagzaamheid gebleven, het fatsoen om mensen te vragen waarom ze iets doen, in plaats van meteen te reageren alsof men een doodzonde heeft begaan? Het lijkt wel of ons relativeringsvermogen ons in de steek heeft gelaten.
Het heeft tenminste behoorlijk aan kracht ingeboet. Even nadenken voordat je reageert. “Tel even tot 10…” was vroeger een veelgehoorde wijsheid. Enige zelfbeheersing, wat humor en zelfspot doen wonderen in de wereld van grilligheid. Een nieuwe kijk op het leven is nodig!
Enige zelfbeheersing, wat humor en zelfspot doen wonderen in de wereld van grilligheid
Maar wie moet die nieuwe kijk doorgeven? Zijn het niet vooral de ouders die hun kinderen enig besef van fatsoen zouden moeten bijbrengen? Maar als de ouders zelf opgewonden standjes zijn of korte lontjes hebben, wat kun je dan verwachten? Iedereen op cursus? Zou dat helpen, of zou rust, reinheid en regelmaat meer een bijdrage leveren?
Natuurlijk gebeuren er dingen in je omgeving die niet door de beugel kunnen. De vraag is vaak: moet ik er iets van zeggen en als ik doe, hoe doe ik het? Als het korte lontje aangaat, kan ik hetzelfde verwachten. Kan ik een relativerende, gekscherende opmerking maken, waarbij de ander zich “niet voor schut gezet voelt”, heb ik meer kans dat een opmerking overkomt en effect heeft. Respectvol gedrag levert respectvol tegengedrag op. Het is niet zo moeilijk, maar neem de tijd om wat afstand te nemen, zodat de directe betrokkenheid je niet in de weg staat om helder communiceren
Geen reacties