Volop in de feestdagen zijn er mensen die als een berg opzien tegen al deze festiviteiten, want de traditionele Kerst is voor hen niet weggelegd vanwege een scheiding en (vaak) een nieuwe relatie. De zogenoemde samengestelde gezinnen, met de problematiek die daaruit voortvloeit. Tja, ik kan me voorstellen – zoals iemand eens beweerde – dat het geloof in een harmonieus gezinsleven is verdwenen. Desondanks wil men het samengestelde gezin de illusie geven van veiligheid. En ligt daarin niet het probleem?
“Heb je een goed nahuwelijk”, las ik laatst in een krant, wat zoveel inhoudt dat je na je scheiding als ouders “on speaking terms” blijft over de kinderen. En bovendien ook nog geregeld met elkaar uitgaat. Zou het niet handig zijn om een goed huwelijk te hebben zodat een nahuwelijk achterwege kan blijven? Lijkt me ook leuker voor de kinderen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand die het niet voor elkaar heeft gekregen een goed huwelijk te hebben, het wel voor elkaar zou krijgen een goed nahuwelijk te hebben. Of zou het toch altijd aan die ander hebben gelegen…?
Onlangs was in de krant te lezen dat het sluiten van een huwelijk de overtreffende trap in een liefdesrelatie. Nu zijn mensen nogal snel geneigd om in overtreffende woorden te spreken. Het toont feilloos aan hoe de hedendaagse mens kijkt naar het huwelijk en de liefde. Na het sluiten van het huwelijk gaat het dus bergafwaarts. Na korte of langere tijd is een scheiding de enige uitweg uit de trap naar beneden. ’t Is maar wat je jezelf aan toekomst wenst.
Zo’n moderne uitdrukking om aan te geven dat het allemaal even te veel wordt. Vooral in de relatiesfeer kun je het nogal horen: “Ik weet niet of ik dit nog kan trekken”. Grote vraag of er ooit een poging toe gedaan is, de mens is namelijk van nature nogal lui. Als een berg opdoemt, is het eerste wat opkomt: “Dit trek ik niet”, terwijl je nog voor de berg staat.
Naar een paar weken verblijf in Ethiopië ben ik weer terug in ons burgerlijk Nederland Hier vergroot men kleinigheden uit tot de omvang van een olifant. Wat dat betreft zou ik elke Nederlander een paar weken verblijf in dit land gunnen. Als een soort algemene “bezinning” over de zin en onzin waar we in dit land mee bezig zijn.
Een nieuw jaar met nieuwe kansen, maar de kansen die je in 2005 hebt laten liggen, krijg je nooit meer terug. Met frisse moed een nieuw jaar binnengaan, lijkt velen een te grote opgave. Hoewel, wij Nederlanders zijn ietsje minder somber over de toekomst. De vraag is dan: “Over welke toekomst hebben we het?” Meer geld te besteden om je egoïsme te voeden? Dat lijkt me een “leuke” toekomst, of liever gezegd: geen toekomst.
Normaal gesproken zou je op Sinterklaasdag een wat fijner onderwerp willen aansnijden, maar wat er in Nederland gebeurt met die, dit jaar inmiddels de achtste, gruwelijke familiedrama’s is ongehoord. Je zou je collectief moeten afvragen: “Wat mankeert ons eigenlijk?” De hoogste tijd voor een zelfanalyse.