“Heb je een goed nahuwelijk”, las ik laatst in een krant, wat zoveel inhoudt dat je na je scheiding als ouders “on speaking terms” blijft over de kinderen. En bovendien ook nog geregeld met elkaar uitgaat. Zou het niet handig zijn om een goed huwelijk te hebben zodat een nahuwelijk achterwege kan blijven? Lijkt me ook leuker voor de kinderen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat iemand die het niet voor elkaar heeft gekregen een goed huwelijk te hebben, het wel voor elkaar zou krijgen een goed nahuwelijk te hebben. Of zou het toch altijd aan die ander hebben gelegen…?
Onlangs was in de krant te lezen dat het sluiten van een huwelijk de overtreffende trap in een liefdesrelatie. Nu zijn mensen nogal snel geneigd om in overtreffende woorden te spreken. Het toont feilloos aan hoe de hedendaagse mens kijkt naar het huwelijk en de liefde. Na het sluiten van het huwelijk gaat het dus bergafwaarts. Na korte of langere tijd is een scheiding de enige uitweg uit de trap naar beneden. ’t Is maar wat je jezelf aan toekomst wenst.
Nooit gedacht dat ik ooit nog een keer zou schrijven over de welbekende zanger Jan Smit. Maar nu zijn “sprookjeshuwelijk” naar de maan is, en dit kennelijk van zodanig landsbelang is dat zelfs onze premier er zijn zegje over doet, kan ik natuurlijk niet achterblijven. Hij (JP) vindt het jammer. Nou, zou ik dan zeggen, maak dan goede wetten. Dan kunnen “sprookjeshuwelijken” werkelijkheid worden waar ze zo graag over spreken: “en ze leefden nog lang en gelukkig (met elkaar, red)”.
De algemene gedachte is dat bij jongverliefden na enige tijd (een jaar of twee) de vlinders in de buik verdwijnen. De verliefdheid gaat over en de liefde verdwijnt. Maar nu – zo blijkt uit een onderzoek – schijnt echte liefde toch te bestaan. We schijnen ten minste, als we verliefd zijn, een goedje aan te maken dat in onze hersenen vrij komt. En wat blijkt uit dat onderzoek: ook bij sommige stellen die 20 jaar samen zijn, komt dat goedje nog steeds vrij.
Steeds meer (bekende) Nederlanders scheiden met hetzelfde gemak als waarmee men een rotte appel in de afvalbak gooit. Onder het motto “we geloven niet meer in het sprookje van een huwelijk tot de dood ons scheidt”, gaat men aan alle kanten vreemd. Dat het vreemdgaan nu net de oorzaak is, dat de verhoudingen verstoort, schijnt men dan niet te begrijpen. Het bekende “kool en geit”-verhaal. En natuurlijk is de ander altijd de schuldige. Ik – schuld? Hoe kun je dat nu denken…
De hoeksteen van de maatschappij is ook niet alles meer, nu de relaties een kind van deze tijd zijn geworden, althans dat stelt een politicoloog in het boek “Liefde à la carte”. Vrij vertaald: Liefde als ik er zin in heb… Tegenwoordig heb je geen zin meer in de liefde. Je verlaat je huis en haard, vrouw en kinderen (anderen kunnen ook weggaan, natuurlijk). Tja, en daar sta je dan. Ben je plotseling tweedehands geworden als vader.
Ouders zitten met hun handen in haar. Hoe krijg ik het gezin op de rails? De oplossing van deze tijd: Supernanny’s. Een soort “total management”-oplossing. Kan het eenvoudiger? Jazeker!! Maar de kosten daarvan zijn te hoog. Niet wat geld betreft, maar wat mijn tijd betreft. Of is tijd toch geld?? 
Kinderen van werkende ouders hebben zware ontbijtstress. Minister Melkert wil 400 miljoen extra. Een reden voor een open brief.
Geachte heer Melkert,
Houdt u die 400 miljoen even in uw zak. Plus het bedrag per uur van een dure adviseur. Ik heb een even goedkope als doeltreffende oplossing. Met verrassende neveneffecten. Mijn raad is: Houd de moeder thuis!