Je hoeft tegenwoordig geen nieuws meer te volgen of het is ruzie, steekpartijen, kortom: moord en doodslag. Je krijgt wat weerwoord, misschien word je nogal fors toegesproken over je gedrag, en hup, het mes erin. Dit pik je niet en opgeruimd staat netjes. Je ziet het even niet zitten met je kinderen en dan breng je ze maar om. In wat voor een wereld zijn we terechtgekomen. Is er nog respect voor het leven? Je zou bijna denken van niet…
Als we vandaag om ons heen kijken, moeten we constateren dat het aantal opgewonden standjes en korte lontjes hand over hand toeneemt. Er hoeft maar iets te gebeuren of men ontploft, steeds vaker met dodelijke afloop. Wat is er toch gaande? Waar is de verdraagzaamheid gebleven, het fatsoen om mensen te vragen waarom ze iets doen, in plaats van meteen te reageren alsof men een doodzonde heeft begaan? Het lijkt wel of ons relativeringsvermogen ons in de steek heeft gelaten.
Je zult maar tot deze generatie behoren, de grenzeloze generatie. Een diepgravend onderzoek naar het gedrag van onze jeugd geeft alarmerende berichten. Overigens, ik was niet verbaasd over de uitkomsten, want ik zie het dagelijks om me heen. Je moet als ouder “vriend” zijn van je kinderen en aan je vrienden stel je geen grenzen. Nou, lekkere vrienden zijn dat dan. Aan mijn vrienden stel ik ook grenzen, want iemand die steelt, hoef ik niet als vriend. Ook niet als iemand discrimineert.
Ik ben nog nooit voor staken geweest, hoewel het me wel eens een verplichte “thuiswerkdag” heeft opgeleverd. Het staken wordt gezien als een “recht” maar ik beschouw het als een zwaktebod. Ik krijg mijn zin niet, dus ga ik de tegenpartij maar onder druk zetten. Natuurlijk wordt me dan voor de voeten geworpen dat de “bazen” het ernaar maken door zo’n karig loon te betalen.