Volop in de feestdagen zijn er mensen die als een berg opzien tegen al deze festiviteiten, want de traditionele Kerst is voor hen niet weggelegd vanwege een scheiding en (vaak) een nieuwe relatie. De zogenoemde samengestelde gezinnen, met de problematiek die daaruit voortvloeit. Tja, ik kan me voorstellen – zoals iemand eens beweerde – dat het geloof in een harmonieus gezinsleven is verdwenen. Desondanks wil men het samengestelde gezin de illusie geven van veiligheid. En ligt daarin niet het probleem?
In Amerika is – kennelijk voor het eerst – onderzocht wat de invloed van een onstabiele relatie op een kinderziel is. Met name een scheiding tussen ouders wordt hier uitdrukkelijk als oorzaak gezien. De uitkomst laat zich raden, want daar heb je namelijk geen onderzoek voor nodig: desastreus. Dat kun je om je heen al zien bij “gebroken” gezinnen. Gedragsproblemen op school en achterstand in leren. Opmerkelijk is dat een “stabiel” eenouder gezin even goed scoort als een tweeouder gezin.
De dames en heren politici, en dan vooral in de persoon van een fractievoorzitter van een zeer liberale partij, vindt het maar niets dat wij – simpele burgers – het maar niets vinden van zijn plan om kinderen op school te laten opvangen. Hij stoort er zich nogal aan dat zijn “kindje” zoveel kritiek heeft gekregen.